Soms heb ik echt het gevoel dat wat ik ooit nog zou willen doen in mijn leven nooit gaat gebeuren. Soms zie ik van die reisblogs (bijv. Blakes Alive) en dan denk ik: "Ooooh, dat wil ik ook doen!" Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat dat ooit gaat gebeuren. Niet omdat ik het niet graag genoeg zou willen, maar gewoon omdat die stap zetten van het veilig in een huis wonen met familie en vrienden om je heen naar helemaal op jezelf moeten bouwen en niet weten waar je die avond slaapt en of je überhaupt wel een plekje kan vinden. Die stap vind ik eng om te maken.
Nu ben ik ook nog een beetje jong om die stap te maken, maar ik weet bijna 100 procent zeker dat ik over 3 jaar nog steeds zo over dit alles denk. Ik wil zo graag de wereld zien, nieuwe dingen en mensen ontdekken. Naar plekken gaan waar de mens zijn sporen niet heeft achtergelaten en waar de natuur ongerept en puur is. Naar plekken waarvan ik niet wist hoe ze heetten of zelfs maar bestonden.
Ik wil zo ongelooflijk graag met een boot vanaf het zuidelijkste puntje van Argentinië varen om het continent waar nauwelijks mensen wonen te bekijken, naar Amerika gaan en bij zo'n typisch hotdogkraampje een hotdog eten, met enkel een rugzak de hele wereld overgaan, van de rijstvelden in India tot de voetbalstadia in Brazilië.
Maar ik denk dat door de sleur waar we nu, als maatschappij, in zitten, voorkomt dat we die eerste stap zetten. Die sleur van elke dag opstaan, aankleden, eten, naar school gaan, thuis komen, leren, eten, slapen enzovoorts, houd ons tegen om de wijde wereld te ontdekken. Ik denk dat ik zelf bang ben voor wat er dan gaat komen. Die sleur is betrouwbaar en veilig, tenminste zo ervaar ik hem. Door die sleur draait alles in Nederland , in de hele wereld, zoals het zou moeten, maar is dat nou echt wat ik wil? Ik denk van niet.
Want wanneer voel je je nou echt vrij? Wanneer heb je nou echt het idee dat je tegen jezelf kan zeggen 'ik leef'? Die vragen zullen voor altijd onbeantwoord blijven als je geen risico neemt. Ik houd van risico nemen, maar ik denk niet dat het soort risico wat ik hier bedoel daaronder valt. Dit soort risico is het risico van in het onbekende, zwarte gat vallen en geen idee hebben wat er gaat gebeuren. Dat onbekende zou ik zo ontzettend graag willen ontdekken, maar ik ben bang dat ik daar bang voor zal zijn.
Ik zou graag klein willen beginnen. Ik denk niet dat ik meteen de hele wereld over hoef om me wat vrijer te voelen, maar wat moet ik dan wel doen? Hoe kan er voor zorgen dat ik steeds een stapje verder kom tot het punt waarop ik kan zeggen 'ik leef'? Die vragen kan ik zelf niet beantwoorden, maar misschien weten jullie het antwoord!
Ik ben benieuwd hoe jullie hierover denken!
0 comments:
Een reactie posten