Fietsend door het leven

Ik zie het leven als een fietstocht zonder einde. De weg waar je over fietst staat symbool voor je levenslijn. Soms gaat het minder, soms juist beter, maar 1 ding staat vast: je fietst door, wat er ook gebeurd.

Je fietst en fietst en fietst, zonder einde of enig besef van het einde. Oef. Een kuil. *Hobbel de bobbel*. Het gaat niet zo goed met je, die paar seconden die staan voor een paar dagen, weken, jaren van je leven. Je zou er het liefst zo snel mogelijk doorheen rijden. Maar je fietst op hetzelfde tempo, net als dat elke dag 24 uur, elk uur 60 minuten en elke minuut 60 seconden duurt.  

Oef. Een drempel. *Hobbel de bobbel*. Je gaat omhoog, het leven is je goed gezind, die hele drempel lang. Er gebeuren fijne dingen in het leven, je denkt even niet aan de kuilen die komen gaan, maar aan de fijne momenten en herinneringen die je maakt en beleeft. Je wil niet vooruit kijken, gewoon alleen aan die ene drempel die hoogstens een dag van je leven symboliseert. 

*Kletter de kletter* De harde tegenwind zorgt voor de striemende regen in je gezicht en druppelt op je capuchon naar beneden. Je kijkt omlaag, niet omhoog kunnen kijken door de felle regen. Je fietst door, maar niet zo snel meer als anders. Het gaat goed met je. Tenminste zo laat je dat voordoen, want vanbinnen ga je kapot. 

Het zonnetje schijnt, er waait een briesje, maar daar heb jij geen last van. Je fietst maar door, het gaat allemaal zo soepel. Je voelt je één met de natuur om je heen en je bent een moment gelukkig. Je racet als het ware door het leven heen, kris kras over het pad tot in de eeuwigheid.

Maar na de zon komt de regen en andersom. Ik denk dat je moet genieten van de drempels die je tegen komt en niet na moet denken over de kuilen die komen gaan. Kijk met trots terug aan de kuilen die je achter je hebt gelaten, die je hebt overleeft. Geniet van de zonnestralen op je gezicht als die er zijn en trap zo hard als je kan als die striemende regen door de lucht snijdt en je helemaal doorweekt maakt. Oftewel: